Lotnictwo cywilne


Samoloty pasażerskie


Boeing 727


Choć samolot ten otrzymał nazwę Boeing 727, to w jego projektowanie (a ściślej, w projektowanie samolotu o średniej pojemności i zasięgu) firma Boeing zaangażowała się jeszcze zanim w umysłach konstruktorów narodził się pomysł zbudowania Boeinga 707. Początek projektowania Boeinga 727 datuje się na luty 1956, zaś zakończenie prac nad projektem nastąpiło 18.09.1959 r.

Skrzydło samolotu jest dolnopłatem o dodatnim wzniosie 3° oraz kącie natarcia równym 2°. Skos do tyłu w 25% cięciwy wynosił 32°, natomiast stosunek długości do cięciwy 8 – 9%. Skrzydło wyposażono również w trójszczelinowe klapy na krawędzi spływu, które można było wypuścić do 40°. Połączono je z czterema slotami na krawędzi natarcia oraz z trzema klapami Kruegera, również na krawędzi natarcia. Na każdym skrzydle znajdowało się również 7 przerywaczy, które mogły zwiększać przechył boczny lub też spełniać funkcję hamulców aerodynamicznych. Jednym z głównych wymagań stawianych nowej konstrukcji było, aby samolot posiadał własności dość krótkiego rozbiegu, dlatego też odpowiednia konstrukcja skrzydła była jednym z ważniejszych czynników, jednakże konstruktorzy sprostali temu zadaniu i nowy Boeing 727 mógł wykonywać operacje startów i lądowań z praktycznie każdego lotniska w USA.
Oprócz tego, od samolotu wymagano jak najkrótszego czasu postoju pomiędzy lotami (czyli możliwości szybkiej i sprawnej obsługi naziemnej), wyposażono go więc w APU Garret – AiResearch GTC85. Mógł on napędzać klimatyzację w kabinie oraz instalację elektryczną, jak również stanowił źródło zasilania dla rozruchu pneumatycznego i schodków (przednich przy lewych drzwiach oraz tych pod kadłubem z tyłu, z których używania wiele linii lotniczych zrezygnowało po tym, jak porywacz wyskoczył przez nie na spadochronie).
Napęd samolotu stanowią trzy silniki turbowentylatorowe Pratt & Whitney JT8D-1 o ciągu 6350 kG każdy. W samolocie zastosowano układ sześciu foteli w rzędzie (3 + 3).

Budowa samolotu rozpoczęła się w sierpniu 1960, zaś pierwsze zamówienia padły ze strony linii lotniczych Eastern Air Lines (które zamówiły 40 maszyn) i United Airlines (20 maszyn). Oblot samolotu nastąpił 9.02.1963 r, a certyfikat FAA samolot otrzymał 20.12.1963 r. W tym czasie napływały kolejne zamówienia: 25 samolotów dla American Airlines, 10 dla TWA, 4 dla Australian TAA i Ansett – ANA, jak również 12 samolotów dla Lufthansy. Eastern wykonał swój pierwszy lot 1.02.1964 na trasie Miami – Washington National – Philadelphia. Decyzję o zakupie maszyny podjęły również linie azjatyckie – Japan Air Lines oraz All Nippon.

Do kwietnia 1967 Boeing 727 był najbardziej rozpowszechnionym samolotem cywilnym. Boeing opracował również wersje B727 - 100C (Convertible – przezbrajalna, pasażersko-towarowa), luksusowy Boeing 727 – 100 Business Jet oraz B727 – 200, która otrzymała certyfikat FAA 30.11.1967, jak również B727 – 200 Advanced, którego dostawy rozpoczęły się w czerwcu 1972 r. Boeing 727 – 200 był dłuższą wersją swojego poprzednika (wersji B727 – 100) o pojemności standardowej 163 miejsc pasażerskich lub maksymalnej 189 miejsc. Kadłub tej wersji wydłużono o 3,05 m przed wnęką głównego podwozia oraz za nią. Zastosowanie w B727 – 200 silników JT8D – 15 pozwoliło na zwiększenie jego zasięgu o 1287 km.

Dane techniczne (Boeing 727 - 200):

Typ: wąskokadłubowy samolot pasażerski średniego zasięgu
Zespół napędowy: 3 silniki turbowentylatorowe Pratt & Whitney JT8D - 9A (6577 kG), JT8D - 15 (7031 kG) lub JT8D - 17 (7893 kG)
Prędkość przelotowa: 964 km/h
Zasięg przy prędkości przelotowej 872 km/h i maksymalnym zapasie paliwa: 7392 km
Masa pustego samolotu z wyposażeniem: 46 675 kg
Maksymalna masa startowa: 95 027 kg
Rozpiętość: 32,92 m
Długość: 46,69 m
Wysokość: 10,36 m
Powierzchnia nośna: 157,9 m2
Załoga: 3 osoby
Liczba pasażerów: 145 (2 klasy) - 189 (maksymalna liczba)